Zapłodnienie in vitro (IVF – z ang. in vitro fertalization) to zaawansowana metoda stosowana w leczeniu niepłodności. Wysoko wykwalifikowani specjaliści mogą ją zastosować w momencie gdy inne drogi zostały wyczerpane. To metoda jest uznana za bezpieczną i jest stosowana z powodzeniem od kilkudziesięciu lat na całym świecie. Poniżej opisujemy na czym polega cała procedura oraz jakie są wskazania kiedy metoda zapłodnienia pozaustrojowego może zostać wdrożona.
Metoda in vitro to proces, na który składa się kilka etapów. Całość rozpoczyna się od szczegółowych badań obu partnerów. Kolejny etap to hormonalna stymulacja jajników, która prowadzona jest pod ścisłą kontrolą lekarza.
Następnie pobierane się są komórki rozrodcze od obojga przyszłych rodziców (komórek jajowych i plemników). Kolejny krok jest jednocześnie istotą metody in-vitro – to zapłodnienie, które odbywa się w warunkach laboratoryjnych. Procedura kończy się podaniem zarodka do jamy macicy. Poniżej możesz obejrzeć schemat przebiegu całego procesu.
Wskazania do zastosowania tej metody reguluje ustawa o leczeniu niepłodności z 2015 roku i rekomendacje Polskiego Towarzystwa Medycyny Rozrodu i Embriologii. Rekomendacje te ściśle określają kryteria kwalifikacyjne do procedury wspomaganego rozrodu – in-vitro.
Podczas przygotowania do procedury jajniki są stymulowane lekami powodującymi wzrost mnogich pęcherzyków Graafa. Uzyskanie większej ilości komórek jajowych zwiększa szanse na zajście w ciążę. Optymalnie staramy się uzyskać kilka do kilkunastu komórek jajowych.
Komórki są pobierane podczas zabiegu punkcji pęcherzyków jajnikowych w znieczuleniu ogólnym (krótkie znieczulenie dożylne), a następnie zapładniane plemnikami w laboratorium embriologicznym.
Podanie zarodka do jamy macicy jest niebolesne i z punktu widzenia ewentualnych dolegliwości można je porównać z inseminacją domaciczną.
Ważne! Musimy pamiętać, że u kobiet do 35 roku życia można zapłodnić najwyżej 6 oocytów. Większą ilość oocytów można zapłodnić w przypadku stwierdzenia stanów chorobowych mogących utrudniać zapłodnienie, po 2. nieudanych procedurach zapłodnienia pozaustrojowego, lub u kobiet po 35 roku życia.
Żeby zostać zakwalifikowanym do procedury In-vitro para musi mieć zdiagnozowaną niepłodność i przynajmniej 12 miesięczny czas leczenia innymi metodami, które okazały się nieskuteczne. Lekarz może podjąć decyzję o wcześniejszej kwalifikacji do procedury in-vitro, jeżeli zastosowanie innych metod nie daje szans na zajście w ciążę.
Rekomendacje medyczne pozwalają uściślić stany, w których szanse na zajście w ciążę w drodze innej niż in-vitro są nikłe. Możliwość zakwalifikowania do metody in-vitro jest uzależniona od rozpoznania, czasu leczenia, trwania niepłodności i wieku pacjentki.
Procedura in-vitro nie jest metodą stosowaną przy nawracających poronieniach – stwierdzenie poronień nawykowych jest przeciwwskazaniem do przeprowadzenia procedury.